Przedstawiony na powyższej-niestety nie datowanej- fotografii młody człowiek to Stefan Krzyszewski i jak czytamy na odwrocie : "poboczny syn mego Stefana z Bronisławy Krzyszewskiej-była moją służącą w Warszawie." Podpis nie budzi wątpliwości- A. Niewiarowicz.
Chłopiec jest w wieku szkolnym, ma jakieś 6-7 lat, zakładam zatem że zdjęcie zrobiono ok. roku 1910-12, musiał zatem urodzić się ok. r 1905, czyli w okresie kiedy Stefan Niewiarowicz kończył w Warszawie Szkołę Techniczną i mieszkał ze swym ojcem Aleksandrem.
Dziś najwięcej osób o tym nazwisku mieszka w dawnym woj. radomskim-31 osób, a w ogóle w Polsce ok. 120 osób, w woj. gdańskim np.- tylko 6 osób. Na przełomie wieków spora grupa emigrowała do USA-np. Aleksander Krzyszewski, znany działacz polonijny z okolic Nowego Yorku (Southampton, Riverhead)
Była i szlachecka gałąź tego rodu-Krzyszewscy pieczętowali się herbem Gryf, bardzo zresztą popularnym dla wielu innych rodzin szlacheckich. U Bonieckiego niewielka wzmianka: "Marjanna z Piszczatowskich Krzyszewska, wdowa po Michale, zmarła około 1790 r."

Są zdjęcia stanowiące zagadki, które rozwiązuję nieraz po latach. Na poniższym nie rozpoznaję nikogo, ale spróbujmy zgadywać.

Fotografia została wykonana prawdopodobnie na letniskowej posesji Aleksandra w Falenicy na początku wieku XX-tego w przedziale lat 1904-1909. Centralną postacią jest starsza pani, matrona, być może teściowa Aleksandra Felicjanna Chmielowska ur. w roku 1838. Mogła mieć wówczas 66-71 lat. Jest spore podobieństwo do Zofii w tym samym wieku. Obok niej stoi małżeństwo z dziećmi, niewątpliwie z licznej rodziny Gerethów. Wg moich ostatnich badań (o4.2012 r.) mogli to być Lucjan Budzyński z żoną Hieronimą Gerreth (ślub w r. 1882) lub też Apolinary Konstanty Gerreth z żoną Józefą Eleanorą Gagatnicką (ślub w r. 1880)? Czy tuż obok starszej pani stoi jej syn Julian? Miałby nieco mniej niż 40 lat, ale z zarostem wygląda poważniej.
Jego siostry to Władzia, Zofia i rzeczona Józia, ale pamiętamy ze ślubu, że było tam jeszcze dwóch stryjecznych braci Zofii: Romek i Walery. Mamy też inną Władzię-wdowę, określaną jako ciotka Zofii o nazwisku Unierzyska (p. niżej).
Skonfrontujmy teraz inne, bardzo stare zdjęcie z powyższym.

Bardzo zniszczone, wykonane na zwykłym papierze nieznaną mi metodą (może to być odmiana metody koloidalnej) dającą odbitki o zabarwieniu niebieskim. Tutaj zmieniłem błękit na sepię dla usunięcia licznych przebarwień.

Nie ulega wątpliwości, że to ktoś z rodziny Eborowiczów, ale zaiste- obie matrony różnią się i nie są identyczne. Zatem to nie Felicjanna, a jej matka Marianna z Millerów dawno już w tym czasie nie żyła. Obok -Zofia oraz Władysława. Może to więc być któraś ze starszych sióstr matki Zofii Felicjanny. Najstarszą ur. w r. 1822 była Józefa z męża Szletyńska, potem Konstancja ur. w r. 1833 z męża Liszko lub Paulina Władysława ur. w r. 1838 z męża Unierzyska. Ta ostatnia szybko owdowiała (zob. pkt. IV), mogła więc zamieszkać wspólnie z najbliższą rodziną już w roku 1860. W XXI wieku odkrywam tajemnice XIX-wiecznych koligacji na podstawie starych fotografii, pożółkłych dokumentów i czystej intuicji wspartej 20 latami badań genealogicznych.

Przedstawiam teraz smutne zdjęcie starego człowieka, który wrócił do wolnej Polski, a nawet mimo podeszłego wieku wziął udział w wysiłku wojennym w czasie wojny bolszewickiej i ostatnie lata życia spędzał mieszkając w pobliżu syna Stefana. Blisko-ale może zbyt daleko?

Po powrocie do kraju Aleksander Niewiarowicz zamieszkał w Pilawie, gmina Jazgarzew w pow. grójeckim. Zameldował się tam 1 marca 1920 roku, a w sierpniu 1923 r. przeniósł się do Zbierska w pow. kaliskim. Po niespełna roku w maju 1924 wymeldował się do Stawiszyna, także w pow. kaliskim. Stamtąd po zaledwie czterech miesiącach wyjeżdża i zamieszkuje od 7 października 1924 roku we miejscowości Rypinek pod nr 19 (wieś ta od r. 1906 była włączona do obszaru miejskiego Kalisza), aby już 10 listopada tegoż roku ponownie wyjechać do Stawiszyna.
Tam też robi sobie zamieszczoną tu fotografię -nie prowadzi już swego diariusza, nie znamy uczuć które nim targały w tych ostatnich miesiącach. Wiadomo, że był skłócony z ukochaną żoną Zofią, która wyjechała do Gdyni i zamieszkała u syna Wacława. Miał też zastrzeżenia do swego młodszego syna Stefana, który poświęcał mu-jego zdaniem- zbyt mało czasu. Trudno się dziwić-zapracowany 41 letni wówczas Stefan - inżynier chemik zatrudniony w cukrownictwie- miał swoją rodzinę i 4 letnią córeczkę Krysię. Wacław pływał i był bardzo rzadkim gościem w kraju, a jeśli w ogóle się z ojcem kontaktował, to były to jedynie lakoniczne komunikaty na pocztówkach wysyłanych z egzotycznych krajów.
Aleksander udaje się więc do firmy fotograficznej FOTO BAYER w Stawiszynie. Zabiera z sobą fotografię ubóstwianej Zofii i ulubionego pieska. Ubiera jasny garnitur w ciemne paski, przypina odznaczenia. To mniejsze, dolne zidentyfikowałem, jako odznakę "ofiarnych O.K.O.P. 1920r." tj. Obywatelskiego Komitetu Obrony Państwa nadaną mu przez gen. J. Hallera w roku 1921.
Na odwrocie gotowej już fotografii Aleksander pisze równym, kaligraficznym pismem: