POCZĄTKI RODZINY PADE
Menu główne:
Umundurowanie leśniczych polskich w XIX wieku.
Historia polskiego, narodowego munduru leśnego sięga czasów Królestwa Polskiego (Kongresowego). Panujący podówczas car Rosji i król Polski Aleksander I pragnąc stworzyć oddaną dla domu panującego elitę notabli, wydał dekret (widoczny na ilustracji poniżej) ustanawiający mundur leśny i podnoszący status Administracji Leśnej Rządowej Królestwa Polskiego do rangi Królewskiego Korpusu Leśnego. Odtąd, aż po czasy nam współczesne polscy leśnicy noszą mundury z haftem srebrnym, który wyobraża liście dębowe i żołędzie. Przypominam tą historię, gdyż w dalszym ciągu będę mówił o dziadku mojej babci Aleksandry Hieronimie Pade.
Jak widzimy munur leśnika nie różnił się od munduru wojskowego, nosiło się przy nim nawet szpadę.
Powstanie Listopadowe w znacznym stopniu zaprzepaściło dorobek polskiego leśnictwa wypracowany w okresie konstytucyjnym w Królestwie Polskim (lata 1815-1830). Likwidacji uległ Królewski Korpus Leśny, który został przekształcony w Administrację Lasów Rządowych Królestwa Polskiego. Głębokiej reorganizacji uległ sposób zarządzania lasami. Decyzją Rządu Tymczasowego z 16 lutego 1832 r. nastąpiło ścisłe połączenie Wydziału Dóbr i Wydziału Lasów – co spowodowało zepchnięcie spraw leśnych na plan dalszy. Zlikwidowano stanowiska Dyrektora Jeneralnego i Nadleśnego Naczelnego, powierzając ich obowiązki jednemu Dyrektorowi Dóbr i Lasów Rządowych. Pełną likwidację odrębności polskiego leśnictwa i jego osiągnięć przyniosła kolejna klęska powstańcza z 1863 roku. Tak więc Hieronim Pade nosił już inny mundur, pozbawiony polskiego orła, ale nadal bardzo szykowny. Historię tych mundurów można zgłębić na tej stronie.
Ważniejsze od mundurów było szkolenie fachowych kadr dla leśnictwa. Ten temat jest wyczerpująco omówiony w tym artykule.
Strona ta jest powiązana ze stroną fotograficzną rodziny Pade i zawiera moje wcześniejsze odkrycia genealogiczne.
PUSZCZA BOLIMOWSKA
Bolimowski Park Krajobrazowy obejmuje kompleks lasów Puszczy Bolimowskiej, rozciągającej się pomiędzy Skierniewicami, Łowiczem, Bolimowem i Żyrardowem. Lasy te są ostatnią pozostałością historycznych puszcz: Bolimowskiej, Wiskickiej, Miedniewickiej, Korabiewskiej oraz Jaktorowskiej i stanowią cenną przyrodniczo enklawę wśród wylesionych terenów rolniczych. Przez środek Puszczy przepływa rzeka Rawka, która zachowała naturalny charakter silnie meandrującej rzeki nizinnej, a jej dolina stanowi ważny korytarz ekologiczny i objęta jest ochroną w ramach rezerwatu przyrody Rawka. W krajobrazie parku dominuje lekko falista równina polodowcowa, a rzeźbę terenu urozmaicają wcięte w kilkanaście metrów doliny Rawki i jej większych dopływów, terasy oraz nieliczne wydmy piaszczyste.
Największym reprezentantem bogatej fauny Parku jest łoś, żyjący tu stale od lat 80. XX w. W roku 1983 introdukowano w Parku bobry, które znakomicie się zadomowiły nad Rawką i żyją w norach wykopanych w ziemi. Nad wodami często spotykana jest też wydra europejska. Osobliwością Puszczy Bolimowskiej jest stado danieli sprowadzonych tu jeszcze w XVII w. oraz rysie, które przywędrowały z Puszczy Kampinoskiej. Pospolicie występują na terenie Parku dzik, sarna, lis rudy, zając szarak, królik europejski, piżmaki i jeż wschodni. Rzadsze są: jeleń europejski, borsuk, jenot, tchórz oraz kuny domowa i leśna. Z drobniejszych ssaków warto wymienić orzesznicę, ryjówki aksamitną i malutką oraz rzęsorka rzeczka. Wśród liczącej ponad 130 gatunków grupy ptaków lęgowych rzadkie to: bocian czarny, żuraw, bąk, bączek, gęgawa, płaskonos, kulik wielki, słonka, samotnik, derkacz, kropiatka i kraska.
Nie wiemy jaką częścią puszczy zawiadywał leśniczy Hieronim Pade. Z uwagi na wielkość była ona zapewne podzielona tak, jak i dzisiaj, na nadleśnictwa skierniewickie i radziwiłłowskie z siedzibą w m. Puszcza Mariańska. Podlega im łącznie 17 leśnictw oraz 2 gospodarstwa szkółkarskie.
Z całą pewnością Pade był leśniczym bądź nadleśniczym w administracji Królestwa Polskiego, czyli zaboru rosyjskiego. Leśniczy(Praefect Silvarum) różnił się od leśnego, czyli gajowego (custodes silvae), tj. strażnika lasu, strzelca. Byli oni zwolnieni z pańszczyzny, danin i czynszów, uprawiali przydzieloną im ziemię od 10-15 mórg.
Hieronim Pade mieszkał w Korytowie w ówczesnym powiecie błońskim ( z siedzibą w Grodzisku Maz.) w gminie i parafii Radziejowice.
Radziejowice - majątek szlachecki
Początki tej niewielkiej wioski na równinie mazowieckiej znamy od czasu jej pierwszego właściciela, którym był Andrzej z Radziejowic. Urodzony ok. roku 1450 (zm. ok. 1517) był kasztelanem sochaczewskim (1499), starostą rawskim i płockim(1500) i wojewodą płockim (1512). Jego żoną była Małgorzata Krysczanka. Ród zaczął rosnąć w siłę i znaczenie wskutek ożenku Stanisława Radziejowskiego z Katarzyną Sobieską, a potem z Krystyną z rodu Sapiehów. To Stanisław (zm. 1637) zbudował w Radziejowicach ten piękny pałac, który możemy i dzisiaj podziwiać (foto).
Głównym zachowanym zabytkiem jest zespół pałacowo-parkowy w Radziejowicach, który tworzą obecnie klasycystyczny pałac, neogotycki zameczek, zrekonstruowany w latach 80. XX wieku dworek modrzewiowy, domek szwajcarski, dawna kuźnia i park ze stawem. Obok stawu, na tzw. wyspie, zlokalizowany jest murowany młyn, będący repliką budynku drewnianego, wykonaną w latach 70. XX wieku. Dobra radziejowickie przez ok. 300 lat – od XV wieku do początku XVIII wieku należały do rodu Radziejowskich. Następnie należały do hr. Aleksandra Ossolińskiego, a później wraz z wianem jego córki przeszły na własność rodu Krasińskich. Pozostawały w ich rękach aż do wybuchu II wojny światowej, po wojnie zostały przejęte przez państwo.
Stanisław miał czworo dzieci z Sobieską i pięcioro z Sapieżanką. To właśnie na chrzest ostatniego syna Władysława zjechał do Radziejowic sam król Władysław Zygmunt z całym dworem. Wojewoda łęczycki witał króla w otoczeniu szlachty województwa mając u boku dwóch dorosłych synów: Mikołaja i Hieronima. Chrzest odbył się 23 listopada 1632 roku, ojcem chrzestnym chłopca został król, a matką żona podkanclerzego Wiekiego Księstwa Litewskiego Pawła Sapiehy. Z powodu jej nieobecności reprezentowała ją królewna (13. letnia siostra króla) Anna Katarzyna.
Wspominam o tym wydarzeniu z tego względu, że 221 lat później w tychże Radziejowicach odbędzie się chrzest córki Hieronima Pade Józefy Karoliny. Jej rodzicami chrzestnymi zostali państwo hrabiostwo Krasińscy, właściciele dóbr radziejowickich. Trochę to niezwykłe wydarzenie, aby rodzicami chrzestnymi dziecka skromnego leśniczego, nie będącego szlachcicem, zostawali tak wysoko postawieni możnowładcy. W dalszej części tej strony spróbuję rozwikłać tą zagadkę.
