Okres Ekspansji archeologia datuje na lata 700 do 1200 n.e. Początkowo Tiwanakowie opanowali miejscowości położone w rejonie jeziora Titicaca, ale w miarę wzrostu i potęgi gospodarczej oraz militarnej ekspansja zwiększyła swój zasięg początkowo w kierunku północnym, czyli na tereny obecnego Peru. Później Tiwanakowie opanowali rozległe obszary aż po dzisiejsze tereny Argentyny i weszli na wybrzeże Pacyfiku. Konieczność kontroli tak wielkiego terytorium spowodowała negatywne skutki dla rozwoju imperium i w rezultacie je osłabiła. Na dodatek w tym okresie nastąpiły istotne zmiany klimatu powodując spadek produkcji rolnej i migracje ludności na inne tereny. Potężne imperium zaczęło się rozpadać i proces ten był już nieodwracalny. W końcu tego okresu zapanował chaos i nieporządek, a warstwa rządząca opuściła stolicę. Taki był koniec państwa, które budowało swoje struktury przez blisko 3 tys. lat, które stworzyło podstawy pod późniejsze imperium Inków, a samo przepadło w mroku dziejów. Przetrwało ich wysoko rozwinięte sposoby uprawy ziemi, techniki obróbki kamienia, metalurgia, budowa dróg i mostów oraz oparta na kulcie słońca religia. Rozwijała się ona na bazie obserwacji astronomicznych w takich miejscach, jak Kalasasaya i Pachtaka. Praktycznym jej wyrazem był kalendarz podzielony na 12 miesięcy, przy czym rok solarny liczył 365,24 dni. Wysoko rozwinięta była też medycyna, stosowano trepanacje czaszki, a także chininę.
Miejscowe muzeum posiada bogatą kolekcję ceramiki, wyrobów metalowych, przedmiotów wykonanych z kości oraz mumie ludzkie. Ale największym przeżyciem jest zwiedzanie rozległych terenów sanktuarium z piramidą Akapana, Pałacem Sarkofagów, Wrotami Słońca i Wrotami Księżyca czy też Świątynią Półpodziemną. Ta ostatnia jest najbardziej bogato dekorowaną świątynią Złotego Wieku Tiwanaku. Znajduje się ok. 2 metrów poniżej poziomu ziemi, stąd jej nazwa (fot. nr DSC02307, 02311 i 02318 w tej galerii). Na ścianie widać 175 rzeźb głów ludzkich. Każda z nich ma inne rysy. System odwadniania tej nisko położonej budowli w postaci kamiennych kanałów o doskonale wyliczonym spadku 2% działa sprawnie do dnia dzisiejszego. To tutaj stał posąg zwany Monolitem Pachamama (lub Benetta), który kilkadziesiąt lat stał w La Paz, a do Tiwanaku powrócił po renowacji w roku 2002 (fot. nr DSC02323).
(str. następna o najstarszej cywilizacji Caral Supe)
