II. Stary Abe

Podczas wojny secesyjnej wiele pułków miało swoje zwierzęce „maskotki” – począwszy od psów, kotów aż po borsuki. Zwierzęta towarzyszyły żołnierzom podczas marszów, bawiły się z nimi w obozach, a niekiedy nawet uczestniczyły w bitwach. Najbardziej sławną i zarazem egzotyczną „maskotką” był orzeł - Stary Abe, który towarzyszył żołnierzom 8. pułku z Wisconsin, armii Unii. Stary Abe przyszedł na świat w 1861 r. i szybko stał się własnością pewnego Indianina, który ściął drzewo na którym było gniazdo i zabił jego matkę. Indianin sprzedał młodego orła rodzinie McCann, która chciał uczynić z niego rodzinną „maskotkę”. Orzeł tolerował ludzką obecność jednak szybko stał się zbyt duży i McCannowie zdecydowali się go pozbyć.
Ptaszysko zostało sprzedane Johnowi E. Perkinsowi, dowódcy jednej z miejscowych milicji, która wkrótce została włączona jako kompania C do 8. pułku z Wisconsin. To właśnie Perkins nazwał orła w sposób, w jaki potocznie nazywano prezydenta Lincolna. Stary Abe służył wraz z 8 pułkiem przez całą wojnę. Przywiązany był do wysokiej żerdzi trzymanej przez żołnierzy pocztu sztandarowego. W ten sposób wziął udział w 36 bitwach i potyczkach, między innymi w bitwie pod Corinthem i oblężeniu Vicksburga. Po wojnie powrócił do Wisconsin, gdzie zaopiekowały się nim władze stanowe.
Został bohaterem wielu pieśni i wzorem dla rzeźbiarzy. Brał także udział w spotkaniach weteranów. Stary Abe zakończył swój żywot w 1881 roku, gdy zaczadził się dymem z pożaru, który wybuchł niedaleko miejsca jego przetrzymywania. Dzisiaj Starego Abe możemy zobaczyć w Parku Narodowym w Vicksburgu, jako część pomnika poświęconemu żołnierzom z Wisconsin.

III. Mark Twain i wojna secesyjna

Znany pisarz Mark Twain (właściwie Samuel Clemens 1835-1910), autor m.in. „Przygody Hucka” i „Przygody Tomka Sawyera” wziął udział w wojnie secesyjnej po stronie Konfederacji, choć nie na długo. Będąc mieszkańcem stanu Missouri, dołączył na początku konfliktu do jednego z wielu nieregularnych oddziałów milicji, które formowały się na terenie tego stanu. W skład jednostki wchodziło 15 „żołnierzy”, którzy nazwali się Rangersami, a Twaina mianowali swoim dowódcą. Pierwszym zadaniem bojowym jakie powierzono Rangersom była obserwacja oddziałów federalnych zgrupowanych wokół Cairo w stanie Illinois, tuż przy granicy z Missouri. Twain i jego podkomendni nie mieli zielonego pojęcia o wojaczce i wkrótce żołnierskie życie zaczęło im się nudzić. Twain szybko dorobił się licznych odcisków od jazdy na starym mule, a zła pogoda i brak żywności przekonały go, że nie jest stworzony do życia na froncie. Zdecydował się zakończyć swoją wojskową karierę i wyruszył szukać srebra do Nevady. Później opisał swoje krótkie wojenne przeżycia w artykule, który nazwał: „A Private History of a Campaign that Failed”.

IV. Anegdoty wojenne

1. Pewnego dnia prezydent Lincoln przyjął w swym gabiniecie damę, która domagała się stopnia pułkownika dla swego niezbyt zdolnego syna.
"Mój dziadek walczył pod Lexington, a mój ojciec bił się pod Nowym Orleanem. Mąż brał udział w bitwie pod Monterey. Awans dla mego syna to nasze prawo, a nie żadna łaska."
Na to Lincoln odpowiedział krótko:"Wydaje mi się Madam, że wy zrobiliście dla tego kraju wystarczająco dużo. Teraz dajmy innym szansę."

2. Abraham Lincoln szedł spokojnie korytarzem w Białym Domu, kiedy to nagle wpadł na niego rozpędzony oficer. Kiedy zauważył, że omal nie staranował samego prezydenta i naczelnego wodza zaoferował mu " dziesięć tysięcy przeprosin". Na to prezydent:
"Jedne w zupełności wystarczą. Chciałbym, aby cała nasza armia atakowała tak energicznie, jak pan"