Adżanta leży 100 km od Aurangabadu w samym sercu Dekanu. Tamtejsze świątynie ulokowane w jaskiniach nie są naturalnie wyjątkiem w Indiach. Jest ich sporo, szczególnie w części zachodniej tego kraju. Ich budowę inicjował podobno cesarz Aśoka z dynastii Mauriów (r.270-230 p.n.e.), jeden z najważniejszych refomatorów buddyzmu. Nie znano wówczas świątyń, a jedynie klasztory. Sam Budda był symbolizowany przez stupy, święte drzewo bodhi, pusty tron czy sandały.
Aśoka popierał też dżinistów, a zwłaszcza sektę adżiwików. Mają oni swój udział w budowie niektórych świątyń w grotach Ellory i Adżanty. Buddyjskie świątynie mogły powstać dopiero po utrwaleniu się koncepcji Mahajany, czyli Wielkiego Wozu w tej religii. Jej podwaliny położył Aśoka w swoich edyktach. Podczas, gdy w państwie Pallawów istniały już wolno stojące świątynie, to w całym Dekanie używano grot wycinanych w skale. Adżanta to zdecydowana dominacja świątyń buddyjskich, które powstawały od II do VI wieku n.e. W znacznie młodszej Ellorze oprócz grot buddyjskich mamy groty wyznawców dżinizmu i hinduizmu.
Najwspanialszym osiągnięciem świątyń Adżanty są malowidła. Przedstawiały one sceny religijne oraz sceny z życia codziennego. Malowano techniką fresco-secco, wykonując malowidło na suchej ścianie. Gruntowano ścianę mieszaniną tłuczonej skały, gliny, krowiego nawozu, plew i melasy. Jeszcze wilgotną ścianę bielono wapnem, malowano po wyschnięciu, a gotowe dzieło polerowano. Najsłynniejsze dzieła powstały w V i VI wieku pod patronatem władców Wakataków (król Harishena r. 460-478) i Ćalukijów.
Za rządów słabego syna Harisheny dynastia ta upadła, wiele grot zostało niedokończonych i cały ten obszar popadł na wieki w zapomnienie. Znamy opis grot Adżanty z VII wieku sporządzony przez chińskiego podróżnika Hiuen-Tsanga. Na kolejny opis trzeba było czekać do roku 1834, kiedy to 15 lat po przypadkowym odkryciu tych grot sporządził go sir James Alexander dla czasopisma "Transactions of the Royal Asiatic Society of Great Britain and Ireland."
Świątynne groty Ellory powstawały między V a X wiekiem n.e. Znane jest imię króla, który zapoczątkował budowę monumentalnej świątyni Kailasanatha (Kailasa). Był to Krishna I (757- 773) z dynastii Rashtrakuta. Dynastia ta panowała na wielkim obszarze Indii przez ponad dwa stulecia. Na tych stronach zamieszczam 15 zdjęć z tej tylko hinduistycznej świątyni wykutej z jednego bloku skalnego. Ogółem w Ellorze są 34 groty z czego groty nr 1-12 są buddyjskie, nr 13-29 hinduistyczne, a nr 30-34 dżinjskie. Dżinizm jest równie starą religią, jak buddyzm. Nazwę wywodzi się od słowa jain, które oznaczało człowieka wolnego od pokus i słabości, mądrego i oświeconego. Takim był Mahavira, założyciel tej religii w VI wieku p.n.e.
O ile w Adżancie dominuje malarstwo naścienne to w Ellorze rzeźba. Adżanta zapoczątkowała przejście z budownictwa opartego na drewnie do kamienia. Ellora natomiast to pośredni etap wychodzenia ze świątyń w grotach do wolno stojących budowli sakralnych.
