Wacław Bronisław
Eborowicz ur. 29 maja 1915 Piotrogrodzie,
zm. 11
listopada1994
w Starogardzie
Gdańskim, polski duchowny katolicki, filolog, patrolog,
profesor seminarium w Pelplinie.
Był synem Juliana
(prawnika, zamordowanego w 1945
przez Niemców we Flossenbürgu)
i Janiny ze Zdanowiczów. W 1919
rodzina Eborowiczów osiedliła się w Warszawie;
Julian Eborowicz, ze względu na pracę w sądownictwie wojskowym, kilkakrotnie
zmieniał miejsce zamieszkania i w 1920
sprowadził rodzinę do Poznania.
Wacław Eborowicz uczęszczał do tamtejszego Gimnazjum
Klasycznego im. św. Marii Magdaleny, składając egzamin dojrzałości w 1934.
Pod wpływem katechety ks. Leona Skórnickiego zainteresował się filologią
klasyczną i osobą św.
Augustyna. W latach 1934-1938
studiował filologię na Uniwersytecie
Poznańskim i uzyskał magisterium na podstawie pracy Quid Sanctus
Augustinus de scholis Romanis tradiderit?. W czasie studiów dokonał
pierwszych prac translatorskich kazań św. Augustyna. Zamierzał wstąpić do
seminarium duchownego, ale prymas August
Hlond skierował go na studia filozoficzne na Papieskim Uniwersytecie
Gregoriańskim w Rzymie.
Podjęcie tych studiów uniemożliwił Eborowiczowi wybuch II
wojny światowej.
Wysiedlony w 1939
przez Niemców do Warszawy, znalazł posadę w Dziale Propagandy Zarządu Głównego
Polskiego
Czerwonego Krzyża, co pozwoliło mu uniknąć wywiezienia na roboty
przymusowe. Przygotowywał się do przyjęcia święceń kapłańskich, studiując
w latach 1940-1941 w seminarium
pallotynów w Ołtarzewie, 1941-1942 w seminarium w Sandomierzu,
1942-1944 w seminarium jezuitów w Warszawie. W czasie powstania
warszawskiego organizował wieczory modlitewne. Po upadku powstania osiadł
z matką ponownie w Ołtarzewie,
potem wyjechał do Poznania, wreszcie do Gniezna,
gdzie 22 grudnia 1945 przyjął z rąk kardynała Hlonda święcenia
kapłańskie. W 1947
uzyskał magisterium teologii na Uniwersytecie
Jagiellońskim (praca Kontemplacja ekstatyczna u Plotyna),
a także magisterium filozofii na Katolickim
Uniwersytecie Lubelskim (praca Konstanty
Michalski jako filozof). W marcu 1950
obronił pracę doktorską Nauka Plotyna o kontemplacji, przygotowaną
pod kierunkiem ks. prof. Józefa
Pastuszki.
Od kwietnia 1950 pracował
jako wikariusz w Wolsztynie,
Rawiczu i Stęszewie.
Przez rok prowadził zajęcia z filozofii w seminarium w Tyńcu,
w latach 1953-1958
przebywał na urlopie naukowym, gromadząc materiały do rozprawy
habilitacyjnej. Odbył w tym okresie kilka wyjazdów zagranicznych, m.in. do Genui
(gdzie głosił referat o kontemplacji u Plotyna), Rzymu i Paryża.
We wrześniu 1958 biskup chełmiński Kazimierz
Kowalski przyjął go na okres próbny do pracy w swojej diecezji;
w grudniu 1960
Eborowicz został do niej inkardynowany. Wykładał patrologię w Akademii
Teologii Katolickiej w Warszawie, w seminarium pelplińskim był profesorem
łaciny, francuskiego i patrologii. W sierpniu 1970
otrzymał godność kanonika honorowego kapituły chełmińskiej w Pelplinie. W
listopadzie 1975
habilitował się na Akademii Teologii Katolickiej (rozprawa Dzieje augustyńskiej
koncepcji sprawiedliwości Bożej karzącej w historii teologii i filozofii od
XVI do XVIII w.).
Od 1969
wchodził w skład zespołu redakcyjnego "Studiów Pelplińskich", był
członkiem rady naukowej czasopisma "Filosofia oggi" (ukazującego się
w Genui), a także członkiem Sekcji Patrystycznej Komisji Episkopatu
ds. Nauki Katolickiej. W diecezji był referentem ds. ekumenizmu. Głosił
referaty na międzynarodowych kongresach patrystycznych w Oksfordzie w 1965,
1967 i 1970.
Łącznie był autorem niemal 150 prac naukowych i wypromował kilkunastu
magistrów. We wrześniu 1989
został uhonorowany księgą pamiątkową przez Międzywydziałowy Zakład Badań
nad Antykiem Chrześcijańskim KUL.
Pochowany został na
cmentarzu parafialnym w Pelplinie w kwaterze przeznaczonej dla księży wykładowców seminarium duchownego.